Апусьціліся нізка густыя аблокі,
І падзьмулі сьцюдзёныя злыя вятры.
Па апалым лісьці ў садзе
скачуць
сарокі,
Я зграбаю лісьцё і палю на кастры.
Падбіраю апалыя яблыкі, сьлівы,
А сарокі нахабна – бліжэй да каша.
І ад блізкасьці іхняй я сёньня шчасьлівы,
І сарокай наіўнаю
скача
душа.
Гэтак рэдка цяпер птушкі нам давяраюць,
Гэтак часта ў жыцьці не хапае іх мне.
Я ня бачу, як птушкі ад нас адлятаюць,
Іх ня бачу вяртаньня дамоў па вясьне.
Я цяпер гарадскі, я мадняк і чысьцюля,
Як суседка ў царкву, у тэатры хаджу.
Хоць змачыць на дажджы не баюся кашулю,
Як заразы – мне страх гарадскога дажджу.
Як на сьвяце якім, вы скачыце, сарокі,
Толькі дайце мне вас разглядзець,
як сяброў,
Каб успомніць пра вас, калі буду далёка,
І завыць ад жаданьня вярнуцца дамоў.
|
|
